Polska jesień
"Polska jesień" Jana Józefa Szczepańskiego zasługuje na przypomnienie nie tylko z powodu okrągłej rocznicy wybuchu II wojny światowej. To ciągle najlepsza powieść o tamtym wrześniu. (...)O "Polskiej jesieni" pisano, że demitologizuje naszą historię. Trudno powiedzieć, czy taką intencję miał Szczepański. Czytając jego książkę, widzi się, że po prostu nie miał zamiaru upiększać klęski.
| Odpowiedzialność: | Jan Józef Szczepański. |
| Seria: | Polska Powieść Współczesna |
| Hasła: | II wojna światowa (1939-1945) Kampania wrześniowa (1939) Żołnierze Polska Powieść Literatura polska |
| Adres wydawniczy: | Wrocław : Wydawnictwo Siedmioróg, 1995. |
| Opis fizyczny: | 228, [2] strony ; 21 cm. |
| Forma gatunek: | Książki. Proza. |
| Zakres czasowy: | 1939 r. |
| Powstanie dzieła: | 1955 r. |
| Powiązane zestawienia: | |
| Skocz do: | Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki |
| Dodaj recenzje, komentarz | |
| Inne pozycje z serii |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)
Inne wydania tej pozycji w zbiorach biblioteki:
Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki:
Nowości z działu Wojenna:
Dodaj komentarz do pozycji:
Serie (cykl) Polska Powieść Współczesna można czytać w dowolnym porządku:
 | Całkiem przyzwoite piekłoCiekawa pozycja dla ludzi interesujących się filmem, od strony jego nagrywania, borykania się z budżetem, czy kombinacjami przy zdobywaniu nagród za pomocą łapówek i innych machlojek. Cała akcja połączona z wątkiem kryminalnym, mafijnymi klimatami i zakręconymi bohaterkami, które w to wszystko są wplątane. |
 | Droga wiodła przez Narwik : [opowieść o kampanii norweskiej Brygady Strzelców Podhalańskich]. Ksawery Pruszyński.Ogień niemiecki z tamtej strony, z portu narvickiego, szukał długo po brzegach i stokach owego zdradzieckiego erkaemu. Nietrudno go było znaleźć, choć mundur jest ciemny jako sama skała. Ogień ciągły naprowadził na trop. Kule rykoszetami odpadają teraz od skałki. Trzeba sie odsunąć. |
 | Sono feliceLos, niezręczny, tępy, splatał i rozplatał ścieżki, zwoływał ich na nowe próby. Nic go nie zrażało. Po bawarskiej łące, po italskim balu, po adriatyckiej plaży, jeszcze raz popchnął ich z Karolem ku sobie w Paryżu. Może obydwoje po to wysłał do Paryża? Obydwoje znaleźli się tu przypadkiem, nic o sobie nie wiedząc, obydwoje [...] |