Ostatni postój
(...) Między tymi dwoma perspektywami, z których jedna jest perspektywą pogodzenia się, "pozytywnej" współpracy, a druga perspektywą walki, "romantycznego" nieprzejednania, rozgrywa się dramat Piotra, który porzucił powstanie, ale nie może i nie chce się udomowić. Nosi w sobie stale dwa ciernie, bolesne rachunki sumienia, nawzajem wykluczające możliwość utożsamienia z którąkolwiek z tych perspektyw. Między
porzuceniem powstania a jego zdradą jest ta granica, którą Piotr usiłuje wyznaczyć; między pragnieniem ocalenia własnego życia a współpracą z zaborcą przepaść, której nie chce przekroczyć. W tym sensie jest kimś nowym nie tylko w swym otoczeniu i wobec dawnych współtowarzyszy, jest też kimś nowym w naszym utrwalonym dotąd wizerunku przeszłości. Ucieleśnia poszukiwanie jakiejś innej drogi, nieznaną wówczas możliwość - z trudem wydobywającą się, wydzierającą ze starych przeciwstawień. [...]W "Ostatnim postoju" Witold Zalewski, po długich poszukiwaniach, wielu próbach, osiągnął własną tożsamość i mówi swobodnym, pełnym głosem. Daje tę miarę, na którą dotąd trzeba było czekać. Miarą tą jest jedna z najważniejszych polskich książek.
Zobacz pełny opisOdpowiedzialność: | Witold Zalewski. |
Hasła: | Dylemat etyczny Powstanie styczniowe (1863-1864) Polska Powieść historyczna Literatura polska |
Adres wydawniczy: | Warszawa : Czytelnik, 1986. |
Wydanie: | Wydanie III. |
Opis fizyczny: | 186, [2] strony ; 20 cm. |
Forma gatunek: | Książki. Proza. |
Powstanie dzieła: | 1979 r. |
Skocz do: | Inne pozycje tego autora w zbiorach biblioteki |
Dodaj recenzje, komentarz |
Sprawdź dostępność, zarezerwuj (zamów):
(kliknij w nazwę placówki - więcej informacji)